woensdag 28 mei 2014

66 jaar Al-Nakba

"Als je neutraal bent in een situatie van onrecht, dan kies je de kant van de onderdrukker”. Aartsbisschop Desmond Tutu.

Geen ziel zal zich ooit afvragen wie de agressor is geweest tijdens de tweede Wereldoorlog. De oorzaken van het conflict en de gruwelen van destijds zijn immers alom bekend. Al-Nakba; de vlucht, verdrijving en etnische zuivering van de Palestijnen tussen 1947 en 1948, de confiscatie van hun bezittingen en de massamoorden uitgevoerd door Joodse milities (Irgun, Stern en Hagana) maken echter geen deel uit van ons historische besef. Ironisch, want Al-Nakba is terdege een gevolg geweest van WO2. 

Geschiedenis 
Na het beëindigen van het Britse mandaat over Palestina in 1947 deelde de VN het 'beloofde' land, middels resolutie 181 op. Het doel van de desbetreffende resolutie was om zowel een Joodse thuishaven als een Palestijnse staat te creëren. In het licht van deze historische gebeurtenis rees bij mij persoonlijk de vraag:hoe verdeel je datgene, wat niet aan jou toebehoort?

In lijn met bovenstaande gedachte brak er een destructieve oorlog uit tussen de inheemse bevolking enerzijds en de Joodsekolonisten anderzijds. Tijdens deze oorlog werden er twee dozijn moordpartijen uitgevoerd door de toekomstige Israëliërs, werdener 500 dorpen en maar liefst 11 steden verwoest. Het 'vrijgemaakte' land werd vervolgens gebruikt om nederzettingen op te bouwen. Aan het einde van de oorlog waren er 750,000 Palestijnen gevlucht en/of verdreven. Dit is summier de historische tragiek van de Palestijnen. Zij zijn de slachtoffers van de slachtoffers geworden. En sedert 1948 worden zij verguisd, onderdrukt en genegeerd door de rest van de wereld.

Heden
De nazaten van de mensen die toen verdreven werden wonen tot op de dag van vandaag in vluchtelingenkampen verspreid over, Libanon, Syrië, Jordanië, de Westelijke jordaanoever en de Gazastrook, veelal in erbarmelijke omstandigheden. De VN roept Israël middels resolutie 194 op om deze vluchtelingen te laten terugkeren. Aan deze resolutie wordt echter geen gehoor gegeven.

In de zogenoemde 'bezette gebieden' fungeert Israël al decennia lang als een bezettingsmacht. Een bezettingsmacht te vergelijken met de koloniale machten uit het verleden. Israël controleert de luchtruimte, de grenzen en het water. Tevens worden de Palestijnen de meest elementaire basisbehoeften ontnomen. Recente studie stelt dat 46 procent van de Palestijnse kinderen lijdt aan acute bloedarmoede en maar liefst 70 procent van de bevolking kampt met een gebrek aan voedsel. Een bewuste strategie van een land, die zich maar al te graag de enige democratie in het Midden-Oosten noemt. 

Rol EU 
In 1995 sloot Israël een associatieverdrag met de EU. Dankzij dit verdrag heeft Israël een gunstige economische positie verworven. Een derde van de Israëlisch export gaat naar de EU.  Aan het associatieverdrag als zodanig zitten wel voorwaarden, zo stelt artikel 2 van het associatieverdrag dat Israël de mensenrechten dient te respecteren. Bij het nalaten van voorgenoemde kan het verdrag eenzijdig opgezegd worden door Brussel. Er zijn inmiddels talloze rapporten beschikbaar, waaruit blijkt dat Israël de mensenrechten stelselmatig schendt. Zelfs kinderen zijn daar niet veilig. Zo zijn er gevallen bekend waar kinderen midden in de nacht aan handen en voeten geboeid afgevoerd zijn. En gedurende de detentie werden die kinderen stelselmatig mishandeld. Een krachtige reactie van de EU blijft echter uit.

Een van de (kern) doelstellingen opgetekend door de lidstaten van de EU is een strikte nakoming en ontwikkeling van het internationaal recht. Wil de EU in de toekomst wereldwijd bezien een rol van betekenis blijven spelen, dan zou zij indien noodzakelijk gewenst resultaat moeten kunnen afdwingen. In dit specifieke geval impliceert dit het opzeggen van het associatieverdrag met Israël.

Een democratische seculiere staat
Al 66 jaar ziet de internationale gemeenschap de twee-staten oplossing als de 'heilige graal' om tot een duurzame oplossing te komen. Maar daadwerkelijke vrede is er nooit geweest. Een democratische seculiere eenheidsstaat voor moslims, christenen en joden biedt uitkomst. Er zou een einde komen aan de vluchtelingenproblematiek, aan de bezetting en het eeuwigdurend geweld in die regio. Dit is heden ten dagen niet de mainstream gedachte, vanwege het feit dat deze oplossing als een onhaalbare illusie wordt gezien. Enkel als een apartheidsregime uit het verleden zoals Zuid-Afrika middels internationale repressie op haar knieën gedwongen kon worden, waarom zou dezelfde oplossing niet kunnen werken voor een land als Israël. Goed voorbeeld doet volgen.

Wijblijvenhier
Voorbeeld-allochtoon
Joop.nl
Wordpress

zaterdag 17 mei 2014

Het nieuwe heilige huisje genaamd de vrijheid van meningsuiting

In dit tijdperk zou de vrijheid van meningsuiting gepaard moeten gaan met enig verantwoordelijkheidsbesef. Vanwaar ben ik deze mening toegedaan? Een politicus kan aan de hand van één enkele uitspraak een brandhaard elders op de wereld veroorzaken. Een redactie van een goed bekeken website die structureel beledigingen koppelt aan etniciteit, maakt dat de norm in het maatschappelijke verkeer. Woorden zij het geschreven of gesproken hebben heden ten dage in een bepaalde context direct invloed op het maatschappelijke klimaat. Vandaar mijn opinie dat de vrijheid van meningsuiting en verantwoordelijkheid hand in hand zouden moeten gaan.

Noem het een realistische en constructieve visie. Een poging tot het herdefiniëren van het vrije woord. Een pretentieuze uitspraak van mij, alla. Enkel waar liggen de grenzen momenteel. Waar is de balans gebleven tussen satire, het recht op beledigen, de vrijheid van meningsuiting en andere wetsartikelen aangaande discriminatie. Dat is de vraag die bij mij is gaan rijzen. Opmerkingen met betrekking tot dit onderwerp worden momenteel niet gewaardeerd. Mea culpa. Want velen zijn namelijk voor een absolute vorm van het vrije woord. Zij citeren daarbij graag Voltaire: Ik verafschuw wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen".

De crux voor mij persoonlijk zit echter in het feit dat het tegenwoordig gaat om de vorm waarin een boodschap verwoord wordt, niet meer om de inhoud. Het gaat om het vergaren van zetels, niet om het algemeen belang, het gaat om het geld en niet meer om de ethiek. En dit gebeurd weliswaar allemaal onder de pretentie van de 'vrijheid van meningsuiting'. Maar hebben we heden ten dage enkel nog maar rechten en geen plichten meer?

Naar aanleiding van een aangifte van mij jegens een in mijn ogen onverantwoordelijke redactie reageerde Marianne Zwagerman, dat we weerbaarder moeten worden. Als iets je niet bevalt, dan sla je er maar op los. En daar moeten we al mee beginnen vanaf de zandbak. In bepaalde milieus is het inderdaad zo, dat de meest weerbare vaak ook de meest gewelddadige is. Maar als het even kan, dan zou ik daar graag tegen willen ageren. Ageren tegen de wens om dergelijk gedrag de algemene norm te maken. Noem mij maar idealistisch.

Dit land stond nog niet zo heel lang geleden nog bekend om haar tolerantie en vooruitstrevendheid. Echter de huidige tendensen zijn niet goed voor het maatschappelijke klimaat, geen mooi uithangbord mondiaal bezien, slecht voor ons imago, onze internationale handelsbetrekkingen en ons aanzien in de wereld. Observeer je de ontwikkelingen nauwgezet dan komen er bij mij in ieder geval geen citaten van Voltaire naar boven, wel een andere uitdrukking: bezint eer ge begint.

Sargasso

donderdag 8 mei 2014

Een bakje koffie


Nourdine Tighadouini schreef vorige week een opinieartikel in Het Parool, waarin hij Justitie opriep de praktijken van Geenstijl tegen het licht te houden. Geenstijl reageerde met een scheldkanonnade. Tighadouini doet aangifte tegen GeenStijl.
 
Ik ga niet op een kameel terug naar Marokko. Misschien wel naar Amsterdam, waar ik vandaan kom.

Kort nadat Het Parool woensdag het artikel van Nourdine Tighadouini over GeenStijl op internet had gezet, reageerde de redactie van die website met een stuk onder de kop 'Zotte zandneger wil GeenStijl verbieden.'
In het stuk schrijven ze dat de bestuurskundige Tighadouini 'slecht op de hoogte' was omdat hij niet wist dat Europese rechtspraak sinds 1979 het recht op beledigen, overdrijven en provoceren ondersteunt.
Tighadouini wordt opgeroepen om aangifte te doen als hij denkt dat GeenStijl veroordeeld kan worden voor discriminatie. Het stuk is doorspekt met de termen die GeenStijl voor Marokkanen en moslims gebruikt en waaraan Taghadouini aanstoot nam.
Het optreden van Tighadouini wordt omschreven als 'jankerig vingerwijzend slachtofferschap'. 'Waar we obligaat aan toe willen voegen: ga dan lekker terug naar je eigen middeleeuwse zandbak als je niet met de vrijheid van meningsuiting om kunt gaan.'
Tighadouini schreef onderstaande reactie op het stuk van Geenstijl.
Een bakje koffie
De reactie van GeenStijl is tekenend. Hij is hysterisch, beledigend en suggestief. Desondanks ben ik nog steeds dezelfde mening toegedaan.
GeenStijl is een bedrijf, een merk dat verkocht moet worden. Enkel de boodschap van intolerantie en xenofobie vindt gehoor bij de achterban, die gewoonweg een hekel heeft aan alles wat niet zuiver blank is. Niet iedere reaguurder zal voldoen aan dat profiel, maar het is de algemene tendens. Volgens mij is het een kwalijke zaak dat een medium als Geenstijl onbehagen in de samenleving aanwakkert, dat cultiveert en erop inspeelt.
In mijn ogen doet GeenStijl zelf huilie huilie. Binnen een uur na plaatsing van mijn stuk op Parool.nl werd gereageerd op de kenmerkende manier. Maar ik eis geen verbod, noch ben ik beledigd. Vanwege die reactie zal ik aangifte doen tegen GeenStijl. Want ik heb het recht om dergelijke woorden te laten toetsen aan de wet.
En nee, ik ga niet op een kameel terug naar Marokko. Misschien wel naar Amsterdam, waar ik vandaan kom. Eerst nog een kameel vinden.
Overigens is de redactie van GeenStijl hartelijk welkom om bij mij thuis een bakje koffie te doen. Ik sta namelijk voor rede en nuance, het gesprek. En niet voor haat en onverdraagzaamheid. En ik zet nog goede koffie ook.

Leg GeenStijl onder de loep van Justitie


Wat was iedereen vorige maand boos over Geert Wilders' uitspraken, maar over GeenStijl, dat dagelijks in keiharde termen tekeer gaat tegen moslims, vrouwen of Marokkanen hoor je niemand. Het wordt tijd dat Justitie daar eens serieus naar kijkt, schrijft Nourdine Tighadouini.
Het woordenboek van de gemiddelde reaguurder bestaat uit de woorden rifratten, berberapen, haatbaarden enzovoort

Een politicus roept 'willen jullie meer of minder Marokkanen?' en het land is maar liefst drie hele dagen te klein. GeenStijl, één van de bekendste weblogs van Nederland, gebruikt al jaren op dagelijkse basis termen als 'zandnegers', 'apenlanden', 'islamitische primaten' en 'aandachtshoeren'. Maar dat heet innovatieve, vernieuwende of creatieve journalistiek. Ik benoem redactie en achterban van GeenStijl liever voor wat zij zijn: racistisch, discriminerend en beledigend.

De dagelijkse modus operandi van de redactie van GeenStijl: plaats een artikel over moslims, feministen of Marokkanen. Leun achterover en kijk toe hoe de eigen achterban er een orgie van racisme en seksisme van maakt. Maatschappelijke bijdrage geleverd.

Riooljournalistiek
Een bijdrage in negatieve zin. GeenStijl: 'objectief, gefundeerd en verbindend' heeft er namelijk geen enkel belang bij om waarheidsgetrouwe artikelen te publiceren. Genuanceerdheid en gedegen journalistiek vervullen de behoefte van de boze witte man namelijk niet. De vrijheid van meningsuiting staat voor de redactie van GeenStijl gelijk aan de vrijheid tot discriminatie. Entertainment moet ten koste van anderen. Gericht op sensatie en het ridiculiseren van de ander. Zie de artikelen geschreven door GeenStijl over Tofik Dibi, Fatima Elatik en Ella Vogelaar. Feiten, beweringen en meningen zijn klaarblijkelijk synoniemen van elkaar. Riooljournalistiek in optima forma.

Wanneer je de artikelen van GeenStijl analyseert, valt op dat de berichtgeving zich structureel kenmerkt door het selectief benadrukken van bepaalde feiten, terwijl andere bewust achterwege worden gelaten. Het jargon is tevens zeer manipulatief van aard: moslims maken zich schuldig aan eerwraak, maar Nederlanders zijn het slachtoffer van een familiedrama; Mohammed. B is een terrorist, maar Breivik een vertroebelde geest; Afellay is een Nederlander, maar Badr Hari is een Marokkaan, et cetera.

Onwelvallig geluid
Taal wordt er gebruikt om de lezer naar één conclusie te leiden door middel van framing, waarin specifieke woorden en beelden worden overbelicht. Het favoriete frame dat GeenStijl hanteert is dat van de zondebokken. Alle ellende komt door, in willekeurige volgorde: de multiculturele samenleving, de slinkse kerk, de PvdA, de moslims in dit land, de feminisatie van de samenleving.

Tegelijkertijd moeten Nederlandse vrouwen volgens GeenStijl blij zijn dat ze niet in een islamitisch land wonen, maar bij een GeenStijl onwelgevallig geluid worden zij meteen in de categorie 'feminazi's' of 'hoeren' geplaatst. Vraag het columniste Asha ten Broeke.

Moraalpolitie
Het woordenboek van de gemiddelde reaguurder bestaat uit de woorden rifratten, berberapen, haatbaarden, linkse kerk, naffers enzovoort. Ironisch is het trouwens wel dat de achterban radicale moslims verkettert en als een bedreiging ervaart voor de rechtsstaat en de democratie (ABN-sprekende, hardwerkende en andere praktiserende moslims worden op GeenStijl overigens ook als bedreiging gezien), terwijl de gemiddelde reaguurder en de radicale moslim juist veel met elkaar gemeen hebben. Beiden zijn voor lijfstraffen, seksistisch en onverdraagzaam. Friedrich Nietzsche en Carl Jung omschreven dit verschijnsel als projectie, waarbij men eigenschappen of emoties van zichzelf tracht te ontkennen door deze toe te schrijven aan iets of iemand anders.

Het cultiveren van onbehagen is niet innovatief, het is niet vernieuwend of creatief. Het draagt niet bij aan oplossingen of vooruitgang. Het is niet verbindend of constructief. Afbreken is altijd makkelijker dan iets nieuws opbouwen. GeenStijl staat voor het morele verval van het afgelopen decennium. Ik ben niet van de moraalpolitie, ik benoem slechts wat anderen blijkbaar niet willen benoemen.

Dode letter
We moeten onze Nederlandse gemeenschap juist opnieuw vorm gaan geven. Dat vormgeven behelst het bouwen aan een gemeenschappelijke cultuur. We hebben verbinding nodig en geen verdere verwijdering van elkaar. Het overkoepelende in onze maatschappij moeten de rechtsstaat en onze democratie zijn. Verschillende culturen kunnen elkaar wel degelijk verrijken wanneer er op een gezonde manier onderling contact is. Kortom het tegenovergestelde van het 'fenomeen' GeenStijl dat negatieve sentimenten aanwakkert en er succes mee boekt.

In mijn opinie is het tijd dat Justitie de praktijken van GeenStijl onder de loep neemt. Geen angstvallige stilte meer, maar handhaving van artikel 1 van de Grondwet. Dat artikel en het verbod op discriminatie in het algemeen worden beschouwd als fundamentele beginselen van onze rechtsorde, maar dreigen langzamerhand een dode letter te worden.