zondag 9 maart 2014

De homoseksuele knuppel-brigade



Boze homoseksuelen met knuppels (no pun intended). Heeft u er wel eens over gehoord? Ik ook niet. Eigenrichting hoort niet in een rechtstaat. Maar gezien de passiviteit in onze maatschappij ten aanzien van ‘Hate Crimes’ zou ik er bijna begrip voor kunnen opbrengen. Een knuppelbrigade gekleed in het roze, de vrees van iedere homofoob. Het zou ironisch zijn.
De realiteit is echter dat het klaarblijkelijk nog steeds mogelijk is om anderen te terroriseren omwille van hun geaardheid. Homoseksualiteit kan je niet veranderen. Net als dat niet mogelijk is met de kleur van je ogen of de tint van je huid. De Gay parade vind ik persoonlijk een onzinnig evenement. En na een voetbalwedstrijd douchen met een homo? Liever niet. Ben ik nu homofoob? Nee. Een aansteller? Misschien. Echter ongeacht mijn eigen ‘tekortkomingen’ op dit gebied, onrechtvaardigheid kan ik niet goed verdragen. En een ander structureel treiteren om zijn seksuele voorkeur is de onrechtvaardigheid zelve.
Oorzaken die ten grondslag liggen aan homofobie zijn divers. Het kan variëren van de opvoeding die iemand genoten heeft, interpretatie van religie of de straatcultuur waarbinnen een persoon opgroeit. Uiteraard kunnen daders ook gewoonweg een chromosoom teveel hebben. Welke oorzaak er ook aangeduid kan worden, er is geen enkele rechtvaardiging voor dergelijk gedrag. En daarmee is eigenlijk alles gezegd.
Het eindproduct van een intolerant wereldbeeld is altijd hetzelfde ‘een individu die zijn of haar wereldbeeld wil opdringen aan anderen’. Maar het kwalijkste vind ik toch altijd de nalatigheid van politie, justitie en overheid in dit soort situaties. Het behoort tot de kerntaken van deze organisaties om de maatschappelijke ontwikkeling te sturen en bovenal om een veilige leefomgeving te creëren. Wat deze organisaties op dit moment tekent zijn vooral de inefficiënte maatregelen. En van effectief beleid kan helemaal al niet gesproken worden, omdat er nauwelijks beleid gevoerd wordt op dit vlak.
Dit soort uitwassen van onverdraagzaamheid moeten juist fel bestreden worden. Leg standaardstraffen voor bepaalde delicten expliciet vast in de wet, zet mensen als vergelding uit hun huis, straf daders financieel. Indien daders minderjarig zijn, zet de ouders bij herhaling desnoods uit de ouderlijke macht. Maar laat Nederland gewoon weer het tolerante land worden waar het ooit bekend om stond.
Een Nederland voor iedereen. Ook voor homo’s!

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 2 maart 2014

Een "Marokkanenprobleem"?


Er zijn elementen in deze maatschappij, die nooit zullen wennen aan een Marokkaanse als Kamervoorzitter met de Koran voor zich. Jammer genoeg voor hen zullen de circa 360.000 Marokkanen in dit land niet vertrekken. Ik blijf en die resterende 359.999 andere Marokkanen ook. Wen daar maar aan. Ook die onbekende jongen die me onlangs op de sociale media “een moslimgek met een Marokkaanse pleuriskop” noemde, moet er maar aan wennen.

Dit land met haar Marokkanenobsessie en cijfertjesfetisj heeft behoefte aan rede en nuance. In plaats van stemmingmakerij. Een voorbeeld hiervan kwam ik recent tegen. In zijn totaliteit vormen Marokkanen maar 2% van de bevolking. Als zij twee tot vier keer zo vaak in aanraking komen met justitie, dan kunnen zij hoogstens verantwoordelijk zijn voor 8% van alle criminaliteit. Dan blijft er 92% aan ellende over (Hallo Jan, Willem en Miep).

En toch wordt er constant geroepen door ‘weldenkende lieden’ dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen. Dat zal ik dat hierbij dan maar gaan doen. Kent u de “Sorry für die Marokkaner Entschuldigung al”? Het heeft ongeveer deze strekking: sorry voor de kutmarokkanen, sorry voor de schotelantennes, sorry voor de loverboys, sorry voor de criminaliteit, sorry dat de zon nooit schijnt, sorry dat ik niet wil werken, maar toch uw baan inpik. En sorry dat ik hier absoluut niets van meen!

Ik meen er helemaal niets van, omdat niemand verantwoordelijk is voor de daden van een ander mens. Maar toch wordt iedere Marokkaan indirect afgerekend op wat een andere Marokkaan doet. Ik wil niet worden afgerekend op de daden, woorden of gedrag van een ander, ook niet als hij of zij net als ik Marokkaanse wortels heeft. Iedereen zou op zijn individuele karaktereigenschappen en gedrag beoordeeld moeten worden en niet op basis van afkomst, godsdienst of levensovertuiging. Helaas is dat blijkbaar niet (meer) zo vanzelfsprekend. 

Ik ben een individu en graag zou ik dan ook als zodanig behandeld willen worden. Er zou geageerd moeten worden tegen het feit dat mijn afkomst 9 van de 10 keer tijdens sollicitatiegesprekken aan de orde komt. Sollicitatiegesprekken die beginnen met:  “Gohh, Nourdine is dat Turks of Marokkaans? Ik vraag het maar uit interesse hoor”. Als ik überhaupt al word uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. Sollicitatiegesprekken zijn bedoeld om te beoordelen of de sollicitant voldoet aan de functievereisten. Etniciteit is daarbij niet relevant.  Maar misschien helpt het als ik de inleiding van elke sollicitatiebrief voortaan begin met de “Sorry für die Marokkaner Entschuldigung”. 

Waar zijn de mensen gebleven die zich uitspreken tegen stigmatisatie, tegen groepsaansprakelijkheid en tegen discriminatie. Waar zijn ze? Waar zijn de mensen die staan voor de juiste waarden en een tolerante houding. Mensen die oplossingen bedenken en niet blijven steken bij enkel “benoemen”. Want daar komen we als maatschappij ook niet verder mee. Niet de verschillen tussen mensen zijn belangrijk, maar de overeenkomsten. En vanuit het perspectief van onze multiculturele maatschappij (de realiteit) is het noodzakelijk om de eigen vooroordelen te leren herkennen en ons daar overheen te zetten. 

Ik sta voor een Nederland waar we fatsoenlijk en beleefd met elkaar om gaan. Een Nederland waarin we de ander respecteren ongeacht zijn afkomst, geloof of geaardheid. Een Nederland waarin ik en mijn kinderen zich thuis zullen voelen.

Nourdine Tighadouini


Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)